A two-fingered tranny in Antwerp

Terwijl het Sportpaleis gisteren volliep voor een dame die het vooral moet hebben van haar borsten, trad in een uitverkocht Bourla-theater een man op die maar wat graag borsten zou hebben. Toch hebben Antony Heggarty en Anouk ook zeker iets gemeen: ze hebben beiden een stem waar je niet naast kan. Het moment dat Antony het podium op stapt, zich aan de piano zet en begint te zingen, wordt het muisstil in de zaal. Wat volgt is een concert dat ik niet snel zal vergeten. Antony & The Johnsons brachten niet alleen bloedmooie versies van nummers als 'Fistful of Love' en 'Hope There's Someone', maar speelden ook zeer straffe covers van onder meer Lou Reed, Leonard Cohen en Moondog. "Dit is klasse, dit is ontroering en een heel klein beetje weird", schreef goddeau.com over de laatste plaat. We kunnen van het concert hetzelfde zeggen.
Hoewel zijn teksten gitzwart zijn en vol kommer en kwel steken, blijkt Antony op het podium zowaar een vrolijke Frans te zijn. "Oh man, that sounds great. Could you do that again?", vraagt hij nadat in de zaal een gsm afgaat die nog perfect blijkt te passen bij het nummer dat hij net aan het spelen is. Geen reactie, dus begint hij de ringtone maar na te zingen.
Bovendien is hij de eerste om zichzelf en zijn succes te relativeren. Zo legt hij een nummer tweemaal stil omdat hij een foutje speelt. "Een tijdje geleden speelde ik dit nummer zeven keer op rij verkeerd voor een publiek van 'jazzbobo's'. Eerst speelde jazzlegende Keith Jarret en toen kwam ik, a two-fingered tranny from New York."
Hoewel Antony eigenlijk nog maar net is doorgebroken, hoort hij volgens mij nu al thuis in het rijtje van de allergrootsten. De Amerikaanse performancekunstenares en muzikante Laurie Anderson zei onlangs: "Naar Antony luisteren is als voor de eerste keer Elvis horen." Daar kan ik me wel iets bij voorstellen...