'Je moet niet vergeten,' zei hij zacht, 'dat ze een beetje bang voor je zijn. Ze zijn voor alles bang, maar het allerbangste zijn ze voor jou. Daarom moet je de jongen die je hebt uitgekozen meenemen naar een plek waar niemand jullie kan zien, een geheime plek moet het zijn. En daar moet je hem zachtjes aanraken. Eerst zal hij schrikken. Maar jij moet niet schrikken. Wat er ook gebeurt, je moet nooit schrikken. Je moet hem gewoon nog een keer aanraken. En dan moet je zeggen: 'Ik ben Tirza en ik heb je lief.'
Het hoeft natuurlijk niet altijd over muziek en blote zangeressen te gaan. Arnon Grunberg kreeg afgelopen weekend De Gouden Uil Literatuurpijs. Volkomen terecht, als je het ons vraagt, want zijn Tirza is een van de strafste boeken die wij ooit lazen. En we konden ons ook wel vinden in de Prijs van de Lezer, die Dimitri Verhulst voor zijn De Helaasheid der Dingen in ontvangst mocht nemen. Fantastisch hoe hij de drankwedstrijd van zijn nonkel Potrel beschrijft of hoe hij het verhaal van de plaspas van zijn moeder neerpent. Het doet afbreuk aan het volledige boek, maar we pikken er toch één zin uit: "God schiep de dag en wij slepen ons erdoorheen."
Ga daar maar eens aan staan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten