5.8.08

I just want to know that we can still be friends




U zit vanavond toch ook in Lokeren?
Gepost door op

3 opmerkingen:

Anoniem zei

En het was goed. Het was heel goed!

Ik voel mij zelfs een beetje 'dirty' omdat ik zo'n oude vrouw als Kim Gordon sexy blijf vinden...
Dat rondedanske dat ze deed in dat kleedje... zooo schoon!

11:41 a.m.
Anoniem zei

Jezus, die eindeloze pirouette ... heavenly, net zoals het hele optreden overigens!

10:40 p.m.
.s zei

De recensie uit De Morgen!

Dat oudere dames en heren niet altijd hun glorie om zeep helpen, bewees de legendarische noiseband Sonic Youth met veel glans op de vijfde avond van de Lokerse Feesten. De undergroundiconen klonken helderder en strakker dan ooit tevoren en zweepten moeiteloos een vol plein op.

Dinsdagavond stond er opnieuw een grote naam op het benijdenswaardige programma van de Lokerse Feesten. Sonic Youth is een van de grote monumenten uit het grillige landschap van de jaren tachtig en negentig, maar blijft tot vandaag een geheel eigenzinnige en steeds interessante koers varen. Het geluid van de New Yorkers herken je uit duizenden: onorthodox gestemde gitaren, een haaks ritme en de combinatie van de hese, sexy stem van Kim Gordon met de cool van Thurston Moore en Lee Ranaldo.

Het exclusieve optreden voor België begon vrij voorspelbaar met radiogeluiden en gierende gitaren. Ranaldo en Moore haalden hun drumsticks boven en martelden er hun gitaren op haast rituele wijze mee terwijl bassiste Kim Gordon (55!) in een smetteloos wit kleedje in het midden van het podium pronkte. De band koos daarna voor een set die de vele aanwezige fans nog lang zal heugen. In hoofdzaak werd er geput uit hun meesterwerk Daydream Nation, met zijstapjes naar Goo en Dirty.

Het kwartet ontweek handig zijn allerbekendste songs, al was het hele optreden één feest van herkenning voor de liefhebber, terwijl de leek toch de pure magie van deze geluidsderwisjen kon smaken. Zo kwam de set goed op dreef met de door Kim gezongen songs 'The Sprawl' en 'Cross the Breeze', om nadien machtig uit te waaieren met 'Trilogy', het nummer dat de titel van Daydream Nation leverde. Ook fraai was het door Ranaldo gezongen 'Eric's Trip' dat mooi overvloeide in het door herkenningsapplaus gelardeerde 'Hey Joni'.

Tijdens het optreden voegde ex-Pavementbassist Mark Ibold zich bij de groep en hij zorgde er onder meer voor dat 'Drunken Butterfly' en 'Mote' een extra dimensie kregen. De zeventig minuten vlogen zo voorbij en de vraag naar een bis door het publiek klonk verre van obligaat. De afsluiter van die bissen was dan weer een echt bekende song van hen: 'Teenage Riot'. Een relletje hebben we niet genoteerd, maar de koude rillingen die deze band in al zijn eigenheid aan de massa dinsdag bezorgde, mogen gerust ingeschreven worden bij de beste ervaringen van het lopende festivalseizoen.

10:17 a.m.

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)