I hang my head beside the willow tree...

Leuk nieuws was het niet, dat afgelaste optreden van TV On The Radio afgelopen zaterdag. En toch heb elk nadeel z'n voordeel: konden we plots toch naar Trix om Women en Chad Vangaalen te ontdekken.

Women kunnen we iedereen aanbevelen: ondanks de aarzelende start een fijn concert van hen gezien en op hun debuut staat voldoende leuk materiaal om de oren een tijdje zoet te houden. Maar over hen hebben we het hier al gehad, dus schakelen we direct over naar Chad Vangaalen. De Canadees wist ons live niet meteen van onze sokken te blazen, maar deed ons toch op zoek gaan naar 'Soft Airplane'. En we willen u voorstellen om dat ook te doen, want Vangaalen knutselt in zijn kelder in Calgary zeer schone dingen in elkaar. Voor een voorsmaakje surf je naar hier, waar je 'City Of Electric Light' en het schitterende 'Willow Tree' kan beluisteren, een song waar Sufjan Stevens een moord voor zou begaan. Allez, niet echt he, bij wijze van spreken...

"Singer-songwriters die ons niet tegelijk naar adem doen happen, de stuipen op het lijf jagen, doen gniffelen dan wel kamerbreed grijnzen én per tien songs minstens drie keer midscheeps tussen de hartkamers treffen, mogen wat ons betreft tot het einde der tijden ijscoupes gaan scheppen bij Häagen-Dazs. Weinig kans dat u de Canadese songsmid Chad VanGaalen binnenkort met een belachelijk petje op zijn kanis bolletjes Caramel Brownie in een hoorntje zult zien mikken: op zijn derde cd 'Soft Airplane' doet hij namelijk all of the above." (www.humo.be)

Confuse The Cat - Kericky

Volgens Humo is het een aanrader voor wie iets binnenlands van Europees niveau wil, Focus Knack hoort er parels op die hun glans ontlenen aan The Cure en Arcade Fire en RifRaf heeft het over de meest intense plaat die de band tot nu toe uitbracht. En wij vinden dat u songs als 'Koi', 'Get The Bullets', 'Paul's Eyes' en 'Jackal At 10'O Clock' dringend door uw huiskamer moet laten knallen. Spring een van de dagen dus eens binnen bij uw platenboer voor 'Kericky' van Confuse The Cat, of beluister de volledige plaat nu al op de Luisterpaal van VPRO.

Cancel: TV On The Radio

Via hetdepot.be: "Het optreden van TV on the Radio op zaterdag 22 november is geannuleerd. Zanger Tunde Adebimpe is ziek geworden en kan helaas niet optreden. Alle Europese shows dit weekend zijn gecancelled. Alle tickets worden terugbetaald via Het Depot, behalve Fnac tickets moeten in de Fnac filialen omgeruild worden. Voor meer info, kan je terecht op info@hetdepot.be | 016 22 06 03."

Fuck...

The stuff of Christian rock camps, but with stolen beer...

Zaterdag trekken we richting Leuven om er TV On The Radio aan het werk te zien. En dat vinden we bijna jammer, want in Trix speelt die avond het veelbelovende Women.

Kunnen wij een avondje TV On The Radio én White Circle Crime Club appreciëren? Yes, we can! Begrijp ons dus ook niet verkeerd: het wordt een geweldig feestje daar in Het Depot. Maar toch hadden we met alle plezier nog maar eens richting Trix gefietst. Daar brengt Chad Vangaalen (ook checken!) zijn vrienden en labelgenoten van Women mee als voorprogramma. Moeilijk om iets over die band te vinden via Google trouwens. Maar wie uiteindelijk toch op hun myspace terecht komt, vindt daar met 'Black Rice' en 'Group Transport Hall' twee pareltjes terug. Het doet ons wat denken aan Panda Bear en een kampvuurversie van Animal Collective, toevallig twee bands waar wij wel een zwak voor hebben. Wie geen kaarten heeft voor TV On The Radio, weet dus wat te doen. En pak ineens hun debuut op vinyl mee voor mij, want die hebben we hier nog niet gevonden...

"As dreamy as it is noisy, this debut by Calgary's upper-case Women is already becoming one of my favourites of the year. Apparently recorded on various ghetto blasters and in culverts, the band did well to recruit giant genius Chad Van Gaalen's production urges. The music takes us back through Stone Roses to the Turtles and Hollies, descends into total, wing-pinning noise, then rises up directly into the clouds with almost blinding hope, the stuff of Christian rock camps, but with stolen beer." (www.flemisheye.com)

"You're AB-positif, that's my favourite!"

His gaze is hypnotic. His looks... devastating. Women want him, men want to be him. He is BEARDO!

Compleet geschift. Dat is het minste dat je kan zeggen van Tim Harrington, frontman van Les Savy Fav. Wie hen al eens live aan het werk zag, weet dat je tijdens hun concerten nooit veilig bent. En nu heeft Zijne Gestoordheid op pitchfork.tv een eigen programma: Beardo. Check de eerste aflevering, waarin Beardo in de rol kruipt van een vampier. Uhu...

Oh anyway, it's looking like a beatiful day...

Eind deze maand worden we op een feestje verwacht, compleet uitgedost als een idool naar keuze. Na het concert van Elbow in de AB gisteren, overweeg ik sterk om me te verkleden als frontman Guy Garvey. Wat een held!

Niet dat onze nieuwe held er zo opvallend uitziet, integendeel. Elbow komt uit Manchester en dat is aan Garvey te zien: een struise bloke zoals er in elke Britse pub een tiental aan de toog hangen. Geef die man echter een podium en een publiek en hij ontpopt zich tot een van de grappigste en meest charismatische frontmannen die wij de voorbije jaren aan het werk zagen. Dat ligt niet enkel aan die geweldige stem, maar ook aan de manier waarop Garvey het publiek bespeelt. Hij reageert bijzonder gevat op opmerkingen uit de zaal, draagt een nummer op aan de 'most married man in the audience' en heeft een fijn alternatief gevonden voor het obligaat rondje applaus dat aan de bissen voorafgaat. Enkele nummers voor het einde van de gewone set wordt het publiek gevraagd om een nummer te kiezen dat iedereen kent. Na wat heen en weer geroep komt 'Bohemian Rapsody' als winnaar uit de bus. De opdracht voor het publiek is simpel: klap na het concert niet in de handen, maar begin te zingen. Wat ook massaal gebeurde...

En de muziek, vraagt u zich dan misschien af? Fan-tas-tisch eigenlijk! Geweldige versies gehoord van 'Grounds For Divorce', 'One Day Like This', 'Weather To Fly' en 'Leaders Of The Free World'. Bij de iets rustigere nummers dreigde de aandacht af en toe even te verslappen, maar dat is slechts een kleine kanttekening bij the third best gig i've ever seen...

And when the flame becomes routine...

"Het mag een boutade zijn, maar net zoals wijn wordt Confuse the Cat beter met de jaren. Het nieuwe "Kericky" is namelijk de meest intense plaat die de band tot nu toe uitbracht. Enkele bezettingswissels hoeven niet noodzakelijk nefast te zijn voor een groep, zo blijkt tevens uit de even speelse als stevige opener 'Koi'. En vanaf dat punt gaat het alleen maar bergop. 'Get The Bullets' dient zich als een roadsong pur sang en het groovende 'Jackal at 10 O' Clock' brengt op messcherpe manier de meest experimentele kant van Confuse The Cat naar de voorgrond. Want zoveel is duidelijk: muzikaal blijft deze band zichzelf hoorbaar heruitvinden. Geert Plessers en de zijnen bereiken op dat vlak een climax met het afsluitende en om het etiket episch smekende 'Black Birds'. Knappe prestatie!"

Weinig tijd om zelf iets te schrijven, dus pikken we snel even deze recensie uit RifRaf. We hadden met deze nieuwe aanvankelijk iets meer moeite dan met voorganger 'We Can Do It', maar na wat extra luisterbeurten heeft Kericky ons ondertussen helemaal te pakken. Check Confuse The Cat vanavond live, samen met Johnny Berlin, in Trix...

Outside of this car, the end of the world!

Le Loup, een zevenkoppig collectief uit Washington DC, speelt - hier komt ie - folk. Wacht, klik niet weg! We hebben het hier niet over mannen met draailieren en wilde vrouwen die zich op blote voeten uitdrukken in een onverstaanbaar Oudnederlands of Keltisch. Wat krijg je dan wel te horen op 'Throne of the Third Heaven of the Nations' Millenium General Assembly', het knappe debuut met de belachelijk lange titel? Hmm ok, er staan banjo's op, maar ook heel wat bliepjes en handgeklap. En ja, af en toe lijkt de samenzang op een avondje rond het kampvuur, maar het klinkt zo verdomd lekker. Luister op de Le Loup-myspace bijvoorbeeld zeker eens naar 'We are gods, we are wolves' of 'To the stars'.

Geen idee hoe dat live klinkt, maar we weten het ongetwijfeld vanavond na hun concert in Trix. De verwachtingen zijn in ieder geval al hoog gespannen: "Met wat goede wil en flinke schep zout zou je de band bijvoorbeeld kunnen omschrijven als een kruising tussen Arcade Fire en Animal Collective. Live wordt daar nog een fikse scheut energie én een uitgebreid instrumentarium aan toegevoegd."

The Tree with the Lights in It...

Sinds enkele dagen behoorlijk verslaafd aan High Places van, jawel, High Places. Het duo Mary Pearson en Rob Barber komt uit Brooklyn, New York (welke band niet tegenwoordig?) en experimenteert thuis volop met field recordings, banjo's, een heleboel elektronische apparatuur en een hele verzameling keukenspullen. Volgens Humo zijn er op de plaat zelfs 'ritmisch geschudde koffiepotten-met-muntstukken-erin' te horen.

Het resultaat klinkt behoorlijk zweverig en dromerig, zeker met de stem van Pearson er overheen gedrapeerd. Geen idee hoe dat live klinkt, maar we weten het ongetwijfeld vanavond na hun concert in Trix. De verwachtingen zijn in ieder geval al hoog gespannen: "Een brede glimlach en een ultiem gevoel van rust en gelukzaligheid maken van hun concert in TRIX ongetwijfeld het leukste concert dat op dat moment, ergens op de aardbol, plaatsvindt."