Playlist ten huize van blitzkrieg.noise: deel II

Make no mistake about it: de hoes van de nieuwe Pinback-plaat is met straatlengtes voorsprong de lelijkste die wij in onze collectie hebben staan. We dachten eerst zelfs dat we per ongeluk de nieuwe Whitin Temptation hadden mee gegrist. Niet dus, er staat wel degelijk vintage Pinback-materiaal op het bijgeleverde schijfje. En dat is tegelijkertijd een meevaller en een tegenvaller. Natuurlijk zijn wij fans van hun typische geluid: de herkenbare stem van Rob Crow, de nadrukkelijk aanwezige bas en drums, regelmatig een pianoriedel ertussen. We zijn Duyster nog steeds dankbaar voor die zondagavond waarop wij voor de eerste keer Loro te horen kregen (da da da da da da) en vervolgens meteen This Is A Pinback CD kochten, een debuut vol pareltjes. En ook op Autumn Of The Seraphs staan enkele zeer fijne songs. Het uptempo 'From Nothing To Nowhere', de bliepjes in 'Good To Sea', het knappe 'Walters', 'Devil You Know' of het, zoals ze ook in De Morgen al opmerkten, sterk naar The Police ruikende 'Blue Harvest': wij aanhoren het allemaal weer met plezier. En toch kunnen we ons niet ontdoen van de indruk dat het 'meer van hetzelfde' is. Of zoals ze het op Goddeau.be zo mooi omschrijven: "Het is een beetje als een spectaculaire rollercoaster: beu word je het niet, maar de sensatie van de allereerste rit maak je niet meer mee."


Wist u dat Drum's Not Dead van Liars de perfecte, zenuwachtige soundtrack is voor een spelletje Jungle Speed? Wel, dan weet u het nu in ieder geval. Of de opvolger, simpelweg Liars getiteld, daar ook voor in aanmerking komt, hebben we nog niet kunnen testen. Wat we wel weten is dat de nieuwste plaat van het drietal behoorlijk hard aftrapt met de single 'Plaster Casts of Everything'. "Wij worden keer op keer báng van dit nummer: bang dat we de eerste de beste omstander van pure opwinding op zijn muil zullen timmeren", dixit Humo. Dat geldt volgens ons ook meteen voor enkele andere opwindende Liars-songs zoals 'Cycle Time' en 'Freak Out'. Daarnaast staan er op de plaat wel wat dingen die ons aan het Antwerpse White Circle Crime Club doen denken (of was het andersom?). Luister bijvoorbeeld maar eens naar 'Clear Island' of 'Pure Unevil'. Wij lusten de nieuwe Liars wel, zo in de late uurtjes op een zaterdag- of andere avond. Maar 't is misschien geen plaat om op een zondagochtend mee te ontwaken. Tenzij u de dag begint met vijf dubbele espresso's...

"I am a believer in Joy Division, hallelujah!"

U hebt Control van Anton Corbijn toch al gezien? Niet dat we u de prent over Ian Curtis zouden aanraden voor een gezellig avondje uit, maar gaat u toch maar kijken. Corbijn schetst, naar het schijnt, een behoorlijk waarheidsgetrouw beeld van de Joy Division-frontman. En nee, dat is geen vrolijk beeld: Curtis is 23 als hij zich in zijn keuken ophangt. Kon hij de druk van het plotse succes niet aan? Is hij verscheurd door de liefde voor zijn vrouw Deborah en zijn minnares, de Belgische Annik? Love will tear us apart, weet u wel. Niet dat het allemaal kommer en kwel is, er mag in de film zelfs gelachen worden. Nadat Curtis op het podium een van zijn epilepsieaanvallen krijgt, probeert manager Rob Gretton hem wat op te vrolijken. "It could be worse. You could be the lead singer of The Fall."

Het is trouwens geen toeval dat net Anton Corbijn een prent maakt over Curtis. De Nederlandse fotograaf trok in 1979 richting Engeland en de eerste band die hij daar fotografeert is Joy Division. Aanvankelijk wil niemand de foto's publiceren. "Het was een van mijn eerste conceptuele foto's. Het nieuwe album heette Unknown Pleasures en ik fotografeerde Joy Division terwijl ze van me wegliepen. Enkel Ian Curtis keek om. Mensen zagen daar een voorteken in en de foto kreeg een soort van cultstatus na zijn dood." De stijl van Corbijns foto's, zwart-wit en vaak nogal donker, is ook duidelijk herkenbaar in Control. We hoorden sommigen al zeggen dat de film voor hen 'veel te traag' was, maar dat vinden wij dikke zever. Ga dan naar Hairspray kijken he.

Oh, en bij deze nog een eervolle vermelding voor hoofdrolspeler Sam Riley. Wie Ian Curtis ooit live aan het werk zag, herinnert zich vooral zijn bizarre manier van dansen. Moeilijk om geloofwaardig neer te zetten, maar Riley slaagt met verve. Bekijkt u dit origineel live fragment van Joy Division en spurt dan naar de bioscoop. En doet u de volgende keer maar eens een Ian Curtiske op de dansvloer...

Playlist ten huize van blitzkrieg.noise: deel I

Ok, bijna een volledige maand zonder nieuwe post. Tijd om alle trouwe lezers even te belonen met een extra lange post en hen op de hoogte te brengen van wat wij de laatste tijd zoal beluisterden. En om maar meteen goed te beginnen: de kans is bijzonder groot dat Our Love To Admire van Interpol op nummer 1 eindigt in onze eindejaarslijst. "Deze plaat heeft tien luisterbeurten nodig", zei frontman Paul Banks over zijn nieuwste en hij had gelijk. We waren eerst zelfs wat ontgoocheld, maar lang heeft dat niet geduurd. 'Een plaat die langzaam onder je huid kruipt', durven ze in vakbladen al eens beweren. Onze favorieten? No I In Threesome? Pace Is The Trick? All Fired Up? Fuck it, luister naar de volledige plaat, want ze is fantastisch. Eén minpunt? Tijdens hun Belgische doortocht houden ze halt in het verschrikkelijke Vorst. Toch ligt onze kaart klaar, al was het maar omdat Blonde Redhead er die avond ook bij is...


We kenden Spoon al langer. Voor oudere singles zoals Everything Hits At Once en I Turn My Camera On draaiden wij de volumeknop met plezier een beetje verder naar rechts. Maar een van hun plaatjes in huis halen? Nee mijnheer, dat kwam er nooit van. Tot we hen eind augustus live aan het werk zagen, ergens in de buurt van Hasselt. 'Hoe komt het dat deze band niet wereldberoemd is', vroegen wij ons spontaan af. Frontman Britt Daniels schrijft catchy popsongs mét een randje en daar is de nieuwe plaat Ga Ga Ga Ga Ga het perfecte bewijs van. Mensen die betaald worden om over muziek te schrijven, struikelen alvast over de superlatieven. 'Er zouden veel meer bands als Spoon moeten zijn', klinkt het in Humo. 'Een uitgebeend en afgekloven poppareltje', vinden ze bij KindaMuzik. 'Zodra de laatste noot is uitgestorven heb je meteen zin om de repeatknop in te drukken', menen ze bij De Morgen. En toch: de wereld zal nooit aan hun voeten liggen. Wij hopen alleen maar dat u prachtsongs zoals You Got Yr Cherry Bomb, Rhythm & Soul of het ingetogen Black Like Me eens een eerlijke kans geeft. Dank u.

Hopla, en binnenkort volgt 'Playlist ten huize van blitzkrieg.noise: deel II'. Misschien.