My Morning Jacket: Wordless Chorus

Wordless Chorus, vier minuten en acht seconden sex met My Morning Jacket...

So much goin on these days
Forget about instinct
It's not what pays

Pleasure, up and down my smile
A carton of eggs think
It's all worthwhile.

Tell me spirit, what has not been done?
I'll rush out and do it
Or are we doin it now?

wordlesschorus

Fissure is the thrill of the day
Forget about feeling
That's not what pays

But you know
All of this can change
Remember the promise as a kid you made

wordlesschorus

We are the innovators
They are the imitators

Come on
Hey don't you know how we started...
We forgot about love
But weren't brokenhearted

Spinvis: Het Voordeel van Video

Bent u graag alleen?
Zijn de zaken geregeld?
Bent u een ochtendmens?
Hoe zou u graag heten?
Slikt u nogal veel in het algemeen?
Heeft u vrienden zonder auto?
Werkt u niet snel maar wel volgens de regels?

Waar bent u tegen?
Gaan de dagen te snel?
Of is het u om het even?
Komt u vaak te laat?
Speelt u dan de clown?
Mist u iemand die al weg is al heel erg lang?
En valt er dan soms regen?

Ik ken de kamer waarin u woont en als u huilt aan de telefoon
U danst zo mooi soms, dat zie ik ook
Dat is het voordeel van video

Schrijft u het liefst met blauw?
Eet u nooit op straat?
Denkt u vaak aan geld of aan iemand van de zaak?
Vind u oesters geil?
Bent u redelijk bang?
Droomt u vaak nog van het ziekenhuis?
En hoe komt dat dan?
Of wilt u dat niet weten?

Ik ken de kamer waarin u woont en als u huilt aan de telefoon
U danst zo mooi soms, dat zie ik ook
Dat is het voordeel van video

Girls in Hawaii: From Here To There

Mijn favoriete Belgische plaat komt niet van een Antwerpse band, maar van een paar jongens uit Braine L’Alleud. En het is bovendien de perfecte soundtrack bij het weer dat er de volgende dagen zit aan te komen: sneeuw in de Ardennen!

Met Styrofoam door de VS

Een hoofdstukje Belgen in het buitenland. Nog tot 27 november tourt Arne Van Petegem met zijn band Styrofoam door de Verenigde Staten. Aan de reacties op myspace te zien, loopt dat blijkbaar bijzonder vlot. Sommige fans hebben er wel zeer lange autoritten voor over. Wat Arne er zelf van vindt, kan je volgen op zijn Standaard-weblog. Bijna elke dag krijg je verhaaltjes over adembenemende ritten door de Rocky Mountains, hamburgers, industry people en de Knitting Factory. En in New York staat er een bezoek aan Other Music op het programma. Damn you!

3voor12: Song van het Jaar

Hmm, de lijstjestijd is blijkbaar officieel aangebroken. Studio Brussel kiest zijn Tijdloze, Plug deelt Independent Music Awards uit en 3voor12 kiest traditiegetrouw weer de 'Song van het Jaar'. De Nederlandse redactie selecteert 200 nummers van verschillende artiesten, u mag er uw vijf favorieten uit kiezen. De eerste stem krijgt vijf punten, de laatste één. Tot nu toe hebben we al 185 nummers geschrapt. Nog tien te gaan en we hebben ons lijstje...

Antony and the Johnsons: Hope There's Someone (luister)
Arcade Fire: Neighborhood #3 (Power Out) (kijk)
Bloc Party: Positive Tension
Broken Social Scene: Fire Eye'd Boy
Clap Your Hands Say Yeah: Is This Love?
CocoRosie & Antony: Beautiful Boyz
Death Cab For Cutie: Soul Meets Body (luister)
Editors: Munich (luister)
The Kills: The Good Ones (kijk)
LCD Soundsystem: Daft Punk is Playing at My House (kijk)
The Mars Volta: The Widow (luister)
Maxïmo Park: Apply Some Pressure
Millionaire: We Don't Live There Anymore
Sigur Rós: Glósóli (luister)
Sufjan Stevens: Chicago

ps Ja, ja, al die lijstjes stellen eigenlijk niks voor. Maar het blijft wel leuk...

Stem Elliot Smith de Tijdloze in

Mensen die lijstjes insturen voor de Tijdloze van Studio Brussel, kan je zelden betrappen op enige vorm van originaliteit. Elk jaar opnieuw prijken Nirvana, Deep Purple, Metallica en consoorten in de hoogste regionen van de lijst. Ik kan me echt moeilijk voorstellen dat er zoveel mensen die nummers tot hun favorieten rekenen. Het probleem is, volgens mij, dat de Tijdloze een genre op zich is geworden en dat er automatisch steeds op dezelfde artiesten wordt gestemd. Normaal doen we dan ook niet mee aan dit soort onzin, maar dit jaar wil ik graag een uitzondering maken.
In de duyster-groep op Last.fm werd onlangs een oproep gelanceerd om massaal op Rose Parade van Elliott Smith te stemmen. Misschien niet mijn favoriete Elliott-nummer, maar toch meer dan de moeite. En het zou geweldig zijn om hem ergens tussen Pearl Jam, Queen en Coldplay te zien staan. Benieuwd naar het resultaat op 25 december...

Antony in het duyster...

Wij genieten nog steeds na van het optreden van Antony & The Johnsons in de Bourlaschouwburg. En vanaf nu kan dat ook met geluid. De mensen van duyster kregen een live-opname te pakken van het optreden op 10 november in de AB, een dag na de Antwerpse doortocht. Surf naar hier, klik op 'opnieuw beluisteren' en spoel zo'n 36 minuten verder. Je krijgt achtereenvolgens My Lady Story, Man Is The Baby en Bird Gurhl te horen. Nu nog opnames vinden van Sigur Rós in de 013...

Takk, Sigur Rós

Het was fe-no-me-naal...

Mogwai in the Sky

Talking about mogwai: pitchforkmedia.com heeft nieuws over de band. Matador Records heeft aangekondigd dat de nieuwe Mogwai begin maart in de winkels ligt en 'Mr. Beast' zal heten. Nog volgens het label is de plaat "perhaps their heaviest record since Young Team and better than we even hoped." Volgens hun huidige manager Alan McGee is het zelfs "the greatest art rock record that I've been involved in since My Bloody Valentine's Loveless." Wij zijn alvast zeer benieuwd...
Wie er gisteren niet bij was tijdens het optreden van Explosions in the Sky, kan trouwens altijd eens naar hier surfen voor een paar live-opnames. Voor een volledige bootleg kan je hier terecht.

Explosions in the Sky

Bands die gitaargepingel afwisselen met plotse uitbarstingen en veel distortion, zullen altijd vergeleken worden met founding fathers Mogwai. En dat is jammer, vooral voor een groep als Explosions in the Sky. Ok, ze zijn niet meteen de origineelste band van het moment, maar hun platen én optredens zijn bijzonder intens en in hun redelijk korte carrière hebben ze al een behoorlijk aantal prachtsongs bij elkaar geschreven. Dat bleek ook gisterenavond in de Brusselse Botanique. Ze kondigden meteen aan dat ze enkel oud materiaal zouden spelen, maar daar leek niemand bezwaar tegen te hebben. Het eerste hoogtepunt kwam er al meteen na een tweetal minuten en er volgden er nog een hoop. Een bis bleef jammer genoeg uit, maar de Texanen kwamen zich daarvoor wel excuseren. De tour had al te veel energie gekost. Als we toch nog een keer de vergelijking mogen maken met Mogwai: het was bijna zo goed als een concert van de Schotten. En dat bedoelen we als een enorm compliment.
Mijn Brusselse connectie mocht de band trouwens een hele dag volgen en was er onder meer bij tijdens de soundcheck. De voorbije maanden hing hij ook al rond in de backstage bij optredens van Daan, Hooverphonic en Axelle Red. Het vaak fraaie resultaat is te bewonderen op Kill-Television. Binnenkort vind je daar ongetwijfeld een hoop Explosions-foto's terug.

Sigur Rós-tickets te koop

Sigur Rós is een band met een ijzersterke livereputatie. Begin dit jaar speelden de IJslanders nog in een uitverkocht Koninklijk Circus en toen schreven recensenten dit: "Er zijn zo van die concerten waarvoor woorden tekortschieten. Dat van het IJslandse Sigur Rós was er zo een: overrompelend, bedwelmend en, vooral, hartverscheurend mooi."
U gelooft het niet? Wij hebben plots nog een aantal tickets over voor hun optreden morgenavond, dinsdag 15 november, in de 013 in Tilburg. Overtuig uzelf en ga dat zien. Wie een van de ticketjes wil, laat maar iets weten. Op myspace kan je alvast het prachtige Glosoli nog eens beluisteren...

A two-fingered tranny in Antwerp

Terwijl het Sportpaleis gisteren volliep voor een dame die het vooral moet hebben van haar borsten, trad in een uitverkocht Bourla-theater een man op die maar wat graag borsten zou hebben. Toch hebben Antony Heggarty en Anouk ook zeker iets gemeen: ze hebben beiden een stem waar je niet naast kan. Het moment dat Antony het podium op stapt, zich aan de piano zet en begint te zingen, wordt het muisstil in de zaal. Wat volgt is een concert dat ik niet snel zal vergeten. Antony & The Johnsons brachten niet alleen bloedmooie versies van nummers als 'Fistful of Love' en 'Hope There's Someone', maar speelden ook zeer straffe covers van onder meer Lou Reed, Leonard Cohen en Moondog. "Dit is klasse, dit is ontroering en een heel klein beetje weird", schreef goddeau.com over de laatste plaat. We kunnen van het concert hetzelfde zeggen.
Hoewel zijn teksten gitzwart zijn en vol kommer en kwel steken, blijkt Antony op het podium zowaar een vrolijke Frans te zijn. "Oh man, that sounds great. Could you do that again?", vraagt hij nadat in de zaal een gsm afgaat die nog perfect blijkt te passen bij het nummer dat hij net aan het spelen is. Geen reactie, dus begint hij de ringtone maar na te zingen.
Bovendien is hij de eerste om zichzelf en zijn succes te relativeren. Zo legt hij een nummer tweemaal stil omdat hij een foutje speelt. "Een tijdje geleden speelde ik dit nummer zeven keer op rij verkeerd voor een publiek van 'jazzbobo's'. Eerst speelde jazzlegende Keith Jarret en toen kwam ik, a two-fingered tranny from New York."
Hoewel Antony eigenlijk nog maar net is doorgebroken, hoort hij volgens mij nu al thuis in het rijtje van de allergrootsten. De Amerikaanse performancekunstenares en muzikante Laurie Anderson zei onlangs: "Naar Antony luisteren is als voor de eerste keer Elvis horen." Daar kan ik me wel iets bij voorstellen...

Klappen in de handjes...

Vijf jongens uit Brooklyn nemen een plaatje op, kloppen aan bij verschillende platenfirma's, maar worden telkens wandelen gestuurd. Wat doe je dan? Juist, het plaatje in eigen beheer uitbrengen. Meer dan 20 000 verkochte exemplaren later blijkt platenboer V2 plots toch geïnteresseerd. Et voilà, begin volgend jaar ligt het debuut van Clap Your Hands Say Yeah bij ons in de winkel. De hype voor 2006 lijkt nu al gelanceerd te zijn.
Sommigen zullen zich ongetwijfeld ergeren aan de nasale stem van zanger Alec Ounsworth, anderen zullen de band maar niks vinden omdat ze zich tegen elke hype willen afzetten. Ik vind het in ieder geval een bijzonder fijn plaatje met veel humor, leuke ritmes en melodieën die dagen in je hoofd blijven hangen. In recensies van de plaat vind je vaak terechte verwijzingen terug naar bands als Talking Heads, Arcade Fire en Modest Mouse. Oordeel vooral zelf, want de plaat is momenteel integraal te beluisteren op de luisterpaal van 3voor12. Wie snel is kan er ook nog luisteren naar nieuw werk van Broken Social Scene en The Dirty Three.

Antony en zijn/haar accent

"In reality I do have two accents. There's an accent when I am speaking to my parents, my family. When I go back to England I get very English sounding. I've always been the kind of person who adopted the accent of whomever I was around. (...) In a weird way, my singing voice is the only voice that I don't change. I feel in a way that my singing voice is more authentic than anything I might say to someone."
Op pitchforkmedia.com kan je nu een interview lezen met Antony & The Johnsons, naar mijn bescheiden mening een van de grootste songschrijvers van het moment. Wij kunnen niet wachten tot hij volgende week de plaat van het jaar live komt brengen in een van de knapste zalen ter wereld. Sorry, als het over Antony & The Johnsons gaat, spreken we alleen nog in superlatieven...