Over spoken, tongen draaien en Rome

Als we voor het concert van Les Savy Fav in Rotterdam nog wat eten in het restaurant van Rotown, passeert zanger Tim Harrington langs onze tafel. Kop in kas, nogal schuchter: je zou bijna spreken van ne rustigen type. Het contrast met wat zich een tweetal uur later op het podium afspeelt, kan niet groter zijn. Tijdens de intro beweegt Harrington, gehuld in een groot wit laken, als een spook over het podium om daarna tijdens opener The Equestrian een niet zo vrije vrijwilliger het podium op te sleuren om paardje te rijden. Het is het begin van een dol uurtje savy flavoured entertainment. Harrington is niet vaak op het podium te zien: hij kruipt op tafels in de zaal, gaat drankjes bestellen aan de toog voor de rest van de band, probeert onderweg nog een kerel een tong te draaien en pakt bijna iedereen vast die hij passeert. En als hij wel op het podium rondhost, danst hij als een bezetene de ziel uit zijn lijf en vraagt hij of iemand hem de white light district kan tonen, 'with libraries and people reading books'...

U vraagt zich ondertussen onwaarschijnlijk af: "En was het nu eigenlijk muzikaal ook een beetje ok?" Wel: absoluut! De set bestond vooral uit materiaal van het recente Let's Stay Friends en Inches. Passeerden onder meer de revue: 'The Sweat Descends', 'Hold On To Your Genre', 'Patty Lee' en 'What Would Wolves do'. En tijdens de bisronde dook met 'Who Rocks The Party' en 'Rome' zelfs ouder werk op. Kort samengevat: u had er bij moeten zijn...

Oh ja, hun nieuwste is nu op de Luisterpaal te vinden. En de foto hierboven komt van fileunder.nl.

Envers-Swa: Movie Star Junkies + Slic

Dinsdag 23 oktober in den Envers-Swa:
www.myspace.com/moviestarjunkies
www.slic.be

Playlist ten huize van blitzkrieg.noise: deel III

Update: Enon, nu ook op de luisterpaal...

Yeah! Het ziet er toch naar uit dat Interpol nog concurrentie krijgt in de hoogste regionen van ons eindejaarslijstje. En dan nog wel van ander goed volk uit de Grote Appel. Zo lijkt Grass Geysers...Carbon Clouds van Enon niet weg te slaan uit onze cd-speler. Terwijl er op voorgangers Hocus Focus en High Society tussen de pareltjes af en toe nog met losse flodders werd geschoten, mikken ze nu een hele plaat lang op je gehoor met de precisie van een sluipschutter in oorlogsgebied. Die baslijn in 'Mirror on you'! Het stemmetje van Toko en die drums in 'Pigeneration'! De scheurende gitaar én stem van John Schmersal op Mr. Ratatatatat! Het stomende 'Dr. Freeze', mét de typische Enon-elektro! De ingrediënten zijn eigenlijk hetzelfde gebleven, maar Enon klinkt strakker dan ooit tevoren. Of met de woorden van New-Noise.net: "Enon’s childlike enthusiasm and joie de vivre is infectious, one listen to this album and you’ll be smiling from ear to ear. Take a few more listens and you’ll be addicted."



"If you fear, my dear, the end is near, please do check your frontal hemisphere!" Ow, frontman Tim Harrington van Les Savy Fav is weer in vorm op de nieuwe Let's Stay Friends. Om het allemaal even kort samen te vatten: dit lijkt na enkele beluisteringen de beste LSF-plaat die wij al te horen kregen. Het knalt ('Raging The Plague Age'), het danst ('Patty Lee'), het rockt ('The Equestrian'), het is overtuigender dan een 'non' van Joëlle Milquet ('What Would Wolves Do'). Wij zijn nu wel zéér benieuwd naar hun concert in Rotterdam.
Trouwens, ook het lijstje met gastmuzikanten oogt indrukwekkend. Om er enkele te noemen: Nicholas Thorburn van The Unicorns en Islands, Joe Plummer van Modest Mouse, Fred Armisen van Trenchmouth en John Schmersal en Matt Schulz van Enon. De mooiste gastrol hebben ze bewaard voor Toko Yasuda. Zij mag haar stem op 'Kiss Kiss Is Getting Old' lekker laten aanschuren tegen die van Harrington. Fijne vrienden hebben ze daar in Brooklyn...

Red het Lintfabriek, teken de petitie

Pavement, Bedhead, Girls Against Boys, Karate, Three Mile Pilot, Wheat, Radar Bros, The Mars Volta, Smog, Hefner, Fuck, Songs:Ohia, Pedro The Lion, The Black Heart Procession, Hood, Palace, Don Caballero, Low, June of 44, Giant Sand, Ui, Motorpsycho, ... De lijst met fijne bands die ooit op het podium van het Lintfabriek stonden, is eindeloos. Daarnaast bleek het Kontichse jeugdhuis een kweekvijver voor lokaal talent zoals Orange Black, Facedown, Gwyllions en Unsure.

Nu lijkt er echter een einde te komen aan dat tijdperk. Het gemeentebestuur van Kontich heeft na een vernietigend rapport van de brandweer beslist om het Lintfabriek te sluiten. Het jeugdhuis heeft niet de financiële middelen om het pand in orde te brengen. Daarnaast stond al vast dat het gehuurde pand op termijn plaats moet ruimen voor appartementen. Een nieuwe locatie is niet meteen in zicht. RIP Lintfabriek? Niet als het van het bestuur afhangt. Zij startten een petitie en u kan die ondertekenen. Doet u dat vooral hier en nu!

Het definitieve einde van Karate

"Ik vrees dat dit het definitieve einde is van Karate. We waren drie gasten die altijd het uiterste uit hun muziek probeerden te halen om niet in herhaling te vallen en zo ontwikkelden we een eigen stijl door de jaren heen. Ik denk niet dat Karate muzikaal nog echt hoger kon gaan. Al onze platen verschillen heel erg van elkaar. Iedere plaat is een schetsboek met ideeën en gedachten uit een bepaalde periode, maar we wilden blijven groeien en elkaar verder uitdagen om nog betere muziek te maken. If it's going to do the same, heeft het geen zin verder te gaan."

Op 10 juli 2005 speelde Karate zijn allerlaatste show. Het Southern-label blikt nog even terug en brengt met 595 een laatste Karate-plaat uit. Het is een live-opname van het 595ste optreden van de band, en dan nog wel in het STUK in Leuven. Bassist Jeff Godard, ondertussen fulltime Gentenaar en lid van I Do I Do, doet zijn verhaal aan Goddeau en bedankt en passant nog even het Belgische publiek. "We hebben altijd graag gespeeld in België, omdat ons publiek hier tamelijk groot, enthousiast en appreciative was. Het is leuk dat er voor één keer naar je wordt geluisterd. Je hoort op de plaat zelfs hoe de zaal muisstil is voor we een song starten. Niemand praat, iedereen wacht. In ieder land is het publiek anders en hier was het altijd perfect voor ons."

Who rocks the party in Rotterdam?

Stel: u woont ergens in een bekrompen Amerikaans stadje, knalt daar per ongeluk een paar mensen een kogel door het hoofd en belandt achter de tralies. De jury laat er geen twijfel over bestaan: de doodstraf! Gelukkig heeft de rechter nog een aangename verrassing in petto. De avond voor u een dodelijke injectie ingespoten krijgt, mag u één band uitnodigen om de laatste uren van uw leven wat op te vrolijken. Kijk, daar moeten wij nu niet lang over nadenken. Ja, we hebben hier al meerdere malen de loftrompet afgestoken over de uitstekende livereputatie van The Flaming Lips en u moet hen absoluut eens gezien hebben. En toch: doe ons maar het fantastische Les Savy Fav. Een concert van hen is altijd een belevenis en frontman Tim Harrington zorgt ongetwijfeld voor een feestje, mét verrassingen. We zagen hem al kampvuren bouwen in de MOD, planten van het café naar het podium sleuren en over onze hoofden richting toog klauteren. Misschien slaagt hij er zelfs in om ons te helpen ontsnappen?

Anyway! Bovenstaand scenario is niet nodig, want Les Savy Fav spelen op donderdag 25 oktober gewoon in de Rotown in Rotterdam en die rit hebben wij er best voor over. Binnenkort ligt ook de nieuwe plaat Let's Stay Friends in de rekken. Wie de songs op hun myspace al heeft beluisterd, weet genoeg...

Voor livefragmenten: klikken!

PJ Harvey: van creatieve hei tot donkere kamers

"Op White Chalk worden semi-ambient pianostukjes geserveerd die ergens in een grijs niemandsland hangen tussen gedateerd Kid A-epigonisme en het zoveelste hypergevoelige pianomeisje. (...) PJ Harvey is hopeloos verdwaald geraakt in dichte mist op de creatieve hei." (kindamuzik.net)

vs

"PJ Harvey heeft de donkerste kamers van haar hart opgezocht en is erin geslaagd zichzelf opnieuw uit te vinden. Dat levert niet meteen de toegankelijkste cd uit haar carrière op, maar wel een van de beste." (demorgen.be)

De meningen over White Chalk, de nieuwe PJ Harvey, zijn duidelijk verdeeld. Tijd om zelf eens te luisteren, bijvoorbeeld op de luisterpaal.

Flaming Lips-documentaire in Trix

"The Flaming lips, een cultband die zijn reputatie vooral dankt aan zijn prachtige songs en de verbluffende live optredens, wordt in deze film gedocumenteerd door filmmaker Bradley Beesley. Gedurende 15 jaar verzamelde de man zo'n slordige 400 uur beeldmateriaal bestaande uit homevideo's, interviews, live concerten en gesprekken met de bandleden. Een mooi, maar ook door drugs vaak een schrijnend portret van één van de meest toonaangevende bands van dit moment. Gastrolletjes zijn er weggelegd voor Jack en Meg White, Beck, Cat Power en Juliette Lewis. Confetti en ballonnen toegelaten."

Fearless Freaks, nu woensdag 3 oktober om 20 uur in Trix. De toegang is gratis, maar reserveer vooraf even via info@trixonline.be of 03 670 09 00.

Nieuwe Radiohead al op 10 oktober uit

"Hello everyone. Well, the new album is finished, and it's coming out in 10 days. We've called it In Rainbows. Love from us all. Jonny."

Met die kurkdroge boodschap kondigde Radiohead gisteren op hun website totaal onverwacht de release van hun nieuwste plaat aan. Eerder had de band laten weten dat het album pas in 2008 klaar zou zijn. 'In Rainbows' is bovendien alleen te bestellen via de site, als download of als 'discbox'. In de discbox (prijs: 40 pond) steken twee cd's, een dubbele vinyl, foto's en artwork, enzovoort. Wie kiest voor de download bepaalt zelf hoeveel hij of zij betaalt voor de achttien tracks. En een platenfirma? Die hebben ze niet meer nodig. Gotta love 'm.